Balada triste dun párroco galego

Esto ya non é o que era. O outro día acordeme de que a pobriña da miña asistenta, caducábaselle o permiso de residencia, e no la iba a deixar soliña, que me la deportaban. Ela que me acompañou durante dez anos e fíxome un home da casa! Xa o din os mios veciños que se antes estaba desatendido. Pois agora aténdeme do todo. E tenme a casa, como ma ten. Bo pois ao que ía, ou a facía miña (perdón, quero dicir que a facía a miña compañeira oficial) ou a tiña que facer un contrato de traballo. Ai carallo! de onde saco eu para o contrato, se as miñas parroquias non dan de si, para tanto.

Total que me vin obrigado a unirme. Claro que non en matrimonio, que iso é pecado moi mortal. Agora pódese facer coas “parellas de feito” e fíxeno. Pero, aí non acaba a cousa, que chamame o bispo e dime que non podeme unir que tamén é pecado. E agora que faremos. Pois pedir perdón e volver ser solteiro como manda a Santa Nai Egresia.

E a rapaciña brasileira? Mira, eu facíao por caridade, pero como todos sabemos, a caridade empeza por un mesmo. E ela que se arregle sola. Que a min xa me ha aviado durante dez anos.

Saúde e República

p.d. Si me lee algún gallego que no se ofenda por el "galeñol" empleado. Trata de ser una simple parodia.